ಸತ್ತು ಘೋರಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ

ಪ್ರೀತಿಯಿಲ್ಲದ ನನ್ನ ಬಾಳು,

ಚಂದಿರನಿಲ್ಲದ ಬೋಳು ಬಾನು.

ಬರೀ ಕಾಮೋ೯ಡದ ನೆರಳು.

ಆಗಾಗ ಗುಡುಗು, ಸಿಡಿಲು. ಮೊದಲೆಲ್ಲಾ

ಹನಿ ಹನಿಯಾಗಿ ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆ

ಈಗ ಭೀಕರ ಪ್ರವಾಹ.

ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಆ ಚಂದಿರ ಕೇವಲ

ನನಗಾಗಿಯೇ ಬರುತ್ತಿದ್ದ.

ಶುಭ್ರ ಮೇಘವಾಗಿ ಬಿಚ್ಚು ಮನದಿಂದ

ತಬ್ಬುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮುತ್ತಿಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆತನ

ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಾವಿರ ಚುಕ್ಕಿಯ

ರಂಗೋಲಿ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಈಗ ಆತನಿಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಮುನಿಸಂತೆ !

ಇರುಳ ತಂಪಲ್ಲೂ ನನ್ನೆದೆ ಧಗೆಯ ಉರಿ.

ಒಡಲಲ್ಲಿ ಚಿಗುರಿದ ಪ್ರೀತಿಯ ಕೂಸಿಗೆ

ಎಲ್ಲೋ ಗಭ೯ಪಾತವಾದಂತೆ.

ಮತ್ತೆ ಚಿಗುರಬಯಸಿದ ತಪ್ಪಿಗೆ

ಶಾಶ್ವತ ಅಮಾವಾಸ್ಯೆಯ ಕರಿನೆರಳು.

ಕದ್ದು ಕದ್ದು ಬರುವೆ ಏಕೆ

ಮೋಡದ ಮರೆಯಲ್ಲಿ ?

ನೀ ಬರುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕಾದು ಕುಳಿತು,

ಸತ್ತು ಘೋರಿಯಾಗಿದ್ದೆನೆ.

ನಿನ್ನ ಮೋಸದ ಬೆಳದಿಂಗಳಿಗಿಂತ

ಘೋರಿಯೊಳಗಿನ ಸತ್ಯ ತಂಪಾಗಿದೆ.